Ik help professionele begeleiders en zorgverleners die zichzelf voorbijrennen door te veel tijd, aandacht en energie aan anderen te besteden. Met focus op zelfkennis, zelfzorg en zelfliefde help ik hen impact te maken zonder een burn-out te krijgen.

Birds born in a cage think flying is an illness

Je kop gaat eraf!

Toen wij (mijn broer uit 1961, mijn zus uit 1964 en ikzelf uit 1967) nog jong waren, luisterden we met ingehouden adem naar de sprookjesplaten die onze ouders ons hadden gegeven (met het sonore stemgeluid van Ko van Dijk). Alice in Wonderland was míjn favoriet. Want oeehhh daar was de hartenkoningin, die – als er iets gebeurde dat haar niet zinde – met schrille stem gílde: “Kóp er af! Kóóóóp eraaaaaf!” Haar zwaard was de ultieme straf op tegenspreken. Het boezemde me angst in én het maakte me enorm nieuwsgierig. Benieuwd naar wat er gebeuren zou als ík mij niet zou houden aan ‘de regels’ bij-ons-thuis of aan ‘hoe het hoorde’ in-de-wereld, zette ik de naald van de platenspeler steeds weer terug op de LP, precies op dát moment. Die kop moest er steeds weer af en ik sidderde steeds weer…met grote ogen vol van avontuur. Is dat nou niet… wonderlijk! Díe tegenstelling, die op ‘t oog onnavolgbare combinatie van iets doodeng vinden maar het toch willen, typeert mij. Zo – met een stapje angst en een stapje moed – baan ik mij een weg door het leven, steeds dichter komend, bij wie ik echt ben. Dat is mijn verhaal. En dat is ook jouw verhaal. Welkom. Je wilt voor de tweede (derde, vierde) keer uit huis.

Als iemand niet in de pas loopt met zijn metgezellen, komt dat misschien doordat hij een andere trommelslager hoort. Sta hem toe zich te voegen naar de muziek die hij hoort, in welke maat of hoe ver dat ook mag zijn.

‘Na U, nee, na U, gaat u maar voor!

Je bent een ondernemende Professioneel Begeleider/Zorgverlener. Een hoogvlieger met een groot hart en een rijk bedraad brein. Misschien ben je psycholoog, arts, therapeut, psychiater, trainer/coach. Je barst van de kennis maar je loopt soms vast omdat je talent om goed voor anderen te zorgen, óók je valkuil is. Soms leef je van weekend naar weekend, van vakantie naar vakantie of je droomt nu al stiekem van je pensioen terwijl dat bést nog wel even duurt… Maar je voelt je gebonden. Want je merkt dat jij er steeds weer bij in schiet doordat je de ander voor laat gaan. Hoe subtiel ook, maar dáár zit je energielek. Je hebt nog een paar draken te verslaan. Maar ja, maar ja, maar ja…

Welkom bij HeartPepper

Wat houdt je tegen? Zijn het oude afspraken die je niet durft te herzien (want je bent loyaal, natuurlijk). Of zit je klem in overtuigingen over ‘hoe het hoort’ (terwijl je diep van binnen een Don Quichot bent). Of ben je bang dat je alleen komt te staan als je écht kiest voor jezelf (terwijl je lef genoeg hebt, je hebt al voor duizend hetere vuren gestaan)!

Je moet opnieuw uit huis

Enerzijds ben je, samen met de andere lieve-brave-meisjes-en-jongetjes-en-daarom-zulke-goede-zorgverleners, trouw aan het familiegeweten. Anderzijds is daar altijd weer de roep van je eigen geluid. Het vuur. Je eigen weg willen gaan. En het is precies die tweestrijd knelt. Het voelt zó ingewikkeld om ontrouw te zijn; je voelt je meteen schuldig als je je eigen weg kiest. Eigenlijk zit je nog in de spagaat tussen het dienen van de ander versus het kiezen voor jezelf. Om te groeien ontkom je niet aan de dynamiek van je schuldig maken. Hierover praten kun je trouwens uitstekend. En inzicht heb je ook. Maar als dat afdoende was geweest om je los te worstelen, was het je al gelukt. Nee, het échte vrijmaken komt van véél dieper.

Stop met toeschouwer zijn van het leven en pak je eigen plek

Je kunt niet ontdekken hoe appeltaart smaakt door het recept op te eten. Dus ik ben graag je toeverlaat want ik weet hoe verscheurd het kan voelen; dat steeds maar weer uit huis gaan (want er is steeds weer meer te bevrijden). Maar ik weet ook dat je na elke groeispurt nooit meer terug wilt. Ik ging in 2009 van loondienst naar ondernemerschap en weer iets later van een ongezonde relatie naar een stevige relatie met mijzelf + anderen en ik leef en werk volkomen op mijn voorwaarden in volle verbinding met anderen. Wie dit in 2009 tegen mij had gezegd, had ik niet geloofd. Het is onvoorstelbaar wat de afgelopen 12 jaar mij gebracht heeft. Want ik heb nog liever mijn ‘kop eráááf’ dan dat ik wil leven in mijn eigen gecreërde onvrijheid/gevangenis. Jij ook, hè?